Menu 

Sukcesy i rekordy

admin 0 Comments

Popularni Los Colchoneros to jedna z najbardziej utytułowanych drużyn występujących w Primera Division, dziewięciokrotny zdobywca mistrzostwa kraju oraz Copa del Rey, a także zwycięzca Pucharu Zdobywców Pucharów. Pod względem sukcesów ustępuje jedynie dwóm zespołom w Hiszpanii – FC Barcelonie i Realowi Madryt. 

Klub założony na początku XX wieku pierwszy sukces mógł już święcić w roku 1916, kiedy to zespół dotarł do finału Mistrzostw Hiszpanii. Ówcześnie najlepszą drużynę w kraju miał wyłonić jeden mecz, i pomimo takich zawodników w składzie jak Berguiristain, Iturbe czy Villaverde Atletico nie potrafiło sprostać Realowi Madryt, ostatecznie przegrywając 2:3.

Już wtedy było wiadome, iż Los Rojiblancos będą wkrótce zespołem, z którym każdy będzie musiał się liczyć. Zostało to potwierdzone w roku 1921, kiedy to okazał się najlepszy w regionalnych rozgrywkach, wygrywając Campeonato del Centro. Cztery lata później drużyna ponownie osiągnęła sukces, pod drodze jeszcze występując w Pucharze Madrytu, gdzie dotarła do finału.

Następne trzy lata (1927-1930) to okres wzlotów i upadków. Po raz trzeci ekipa sięgnęła po Campeonato del Centro. Ostatni sukces spowodował, iż zespół mógł trafił do nowo formowanej ligi hiszpańskiej. Niestety radość z tego powodu nie trwała długo, ponieważ już sezon później zespół został zdegradowany. 

Kolejne lata były niezwykle trudne w historii samego Atletico, jak i całej Hiszpanii. Wojna domowa w kraju przyczyniła się do zawieszenia rozgrywek, a sam klub zaczął borykać się z problemami finansowymi. Pomimo wielu niedogodności zespół był w stanie osiągnąć ogromy sukces. W sezonie 1939-1940 został mistrzem kraju, dokładając do tego triumf w Campeonato del Centro. Niewątpliwie ogromny wkład miał ówczesny szkoleniowiec – Ricardo Zamora, który fantastycznie potrafił ustawić drużynę, tworząc z niej zgrany kolektyw. Podobnie zresztą jak rok później, kiedy to Atletico Madryt obroniło mistrzowski tytuł. 

Następne lata nie przyniosły tyle sukcesów, ile przewidywano. Zmieniono szkoleniowca, by w roku 1949 zatrudnić na stanowisku trenera słynnego Helenio Herrerę. To właśnie pod jego wodzą Los Colchoneros grali porywający futbol, a tacy zawodnicy jak Adrián Escudero, Larbi Ben Barek czy José Luis Pérez-Payá wiedli prym w zespole. W efekcie drużyna w sezonie 1950-51 miała już na koncie cztery mistrzostwa kraju. 

Po odejściu Argentyńczyka zespół nie potrafił się pozbierać. Dopiero sezon 1958-1959 był przełomowy, kiedy to zawodnicy Atletico, dość szczęśliwie, uzyskali możliwość wystąpienia w Pucharze UEFA. W efekcie dobrej gry dotarli aż do półfinału rozgrywek, gdzie lepszy okazał się inny klub z Madrytu – Real. Pierwsze spotkanie zakończyło się zwycięstwem Królewskich 2:1, drugie natomiast było na korzyść Los Rojiblanco. O awansie rozstrzygał trzeci mecz, przegranych przez podopiecznych Fernando Daucik 1:2. 

Pomimo przegranej zespół i tak osiągnął ogromny sukces – świetnie zaprezentował się na arenie międzynarodowej, pokonał kilku silnych rywali, w tym Schalke 04. Niespełna rok później zespół ponownie grał w finale z Realem Madryt. Rozgrywki Copa del Rey były doskonałą okazją do udowodnienia, iż przegrana w Pucharze UEFA była jedynie przypadkiem. Atletico pewnie wygrało 3:1 odnosząc tym samym premierowy sukces. Triumf udało się także powtórzyć rok później, kiedy to ponownie naprzeciwko stanęła drużyna Królewskich. Tym razem sposób na Real znalazł José Villalonga i 3:2 pokonał odwiecznego rywala. 

Bardzo dobra gra w poprzednim sezonie doprowadziła zespół Atletico Madryt do rozgrywek Pucharu Zdobywców Pucharów w roku 1962. Pierwsze spotkanie rozegrane na Hampden Park zakończyło się remisem 1:1, tak więc niezbędny był dodatkowy mecz. W nim fenomenalnie zaprezentowali się Hiszpanie, którzy rozbili 3:0 włoską drużyną, dzięki trafieniom Miguela Jonesa, Jose Mendonca i Joaquina Peiro. 

Rok później Atletico mogło powtórzyć sukces, jednakże na drodze do szczęścia stanął angielski Tottenham Hotspur. Koguty nie dały najmniejszej szansy swojemu rywalowi, którego zdemolowali 5:1. Pasmo bardzo dobrych występów w europejskich pucharach był kontynuowany także w sezonie 1964-1965, kiedy to stołeczna drużyna wystąpiła w Pucharze Miast Targowych. Zacięte półfinałowe spotkanie z Juventusem Turyn najpierw wygrane 3:1, a następnie przegrane podobnym wynikiem, dwukrotnie odłożyło świętowanie. Na osłodę zawodnikom i zarządowi klubu zostało wicemistrzostwo kraju, a także trzeci w historii zdobyty Puchar Króla.  

Sezon 1965-1966 był kolejny, gdzie zawodnicy Atletico zaprezentowali się naprawdę dobrze, sięgając po piąty tytuł mistrzowski po blisko 14 latach przerwy. Do tego triumfu dołożyli również awans do ćwierćfinału Pucharu Zdobywców Pucharów, gdzie lepsza w dwumeczu okazała się Borussia Dortmund. 

Przyzwyczajeni do sukcesów kibice Los Colchoneros z trudem patrzyli na swój zespół, który przez cztery lata nie był w stanie wywalczyć żadnego trofeum. Dopiero rok 1970 przyniósł radość – szóste mistrzostwo kraju i… nic ponadto. Sezon później wydawało się, iż zespół będzie w stanie obronić mistrzowski tytuł, jednakże kilka potknięć spowodowało zakończenie zmagań na trzeciej pozycji. Na rekompensatę pozostały rozgrywki Pucharu Mistrzów. Wygrane mecze z FK Austria, Cagliari, na następnie Legią Warszawa dały awans do półfinałów. Tam piłkarze Atletico musieli uznać wyższość późniejszego triumfatora rozgrywek – Ajaxu Amstedam.  

Umiejętnie poustawiany zespół przez Maximiliana Merkela w roku 1973 dopisał na konto siódme mistrzostwo Hiszpanii oraz trzeci sukces w Trofeo Teresa Herrera. Rok później zespół po raz pierwszy zdołał awansować do finału rozgrywek Pucharu Mistrzów. Naprzeciwko Atletico stanęła drużyna Bayernu Monachium, posiadająca w swoim składzie tak uznanych piłkarzy jak Paul Breitner, Franz Beckenbauer, Gerd Muller czy Hoeneß. Bawarczycy, prezentujący ówcześnie najładniejszy futbol pierwszy mecz omal nie przegrali. Po regulaminowym czasie gry był bezbramkowy remis, a w dogrywce, w 114. minucie swój zespół na prowadzenie wyprowadził Luis Aragones. Rzutem na taśmę wyrównał Hans-Georg Schwarzenbeck. Wszyscy spodziewali się, iż rewanżowe spotkanie również będzie tak zacięte, jednakże w grze Atletico coś siadło i drużyna kompletnie nie przypominała tej, sprzed dwóch. W efekcie Bayern rozgromił hiszpański zespół aż 4:0, nie pozostawiając złudzeń która drużyna jest najlepsza w Europie. Jedynym pocieszeniem ówcześnie było wywalczenie wicemistrzostwa kraju i Puchar Interkontynentalny. W ostatnich rozgrywkach Atletico wystąpiło tylko i wyłączenie dlatego, iż niemiecki zespół odmówił gry. Jak się okazało skorzystali na tym Hiszpanie, którzy zdołali w dwumeczu pokonać 2:1 Independiente Buenos Aries. 

Na kolejne wielkie sukcesy niestety ponownie przyszło wszystkim sympatykom Atetico Madryt czekać dwa lata. W sezonie 1976-1977 zespół zdobył ósme mistrzostwo kraju, a także dotarł do półfinału Pucharu Zdobywców Pucharów, gdzie musiał uznać wyższość Hamburger SV. 

Przez następne lata postawa drużyny była fatalna – szybko odpadali z europejskich pucharów, najczęściej w pierwszej rundzie, sukcesu na krajowych boiskach również nie zdołali odnieść. Coś ruszyło dopiero w sezonie 1985-1986, kiedy to podopieczni Luisa Aragonesa w ładnym stylu awansowali do finału Pucharu Zdobywców Pucharów. Mecz w Lyonie przeciwko Dynamie Kijów zakończyło się…całkowitą porażką. Hiszpanie praktycznie nic nie zagrali, kiepsko prezentując się zarówno w obronie jak i ataku. Wygrana ukraińskiej drużyny 3:0 był najmniejszym wymiarem kary, jaki mogli dostać Los Colchoneros. 

Lata 80-te XX wieku w wykonaniu Atletico Madryt były jednymi z najgorszych w dotychczasowej historii. Brak mistrzostwa kraju, zdobyty jedynie Puchar Króla (1985) oraz Superpuchar Hiszpanii (1985) i Puchar Ligi Hiszpańskiej (1987) nie satysfakcjonowały nikogo. 

Dopiero w sezonie 1995-1996 klub potrafił dorzucić kolejny, jak na razie ostatni sukces – mistrzostwo kraju, wyprzedzając Valencię o cztery punkty. Dodatkowo zdobyty Puchar Króla sugerował, iż w następnym sezonie zespół będzie się liczył w Primera Division, jednakże zajął dopiero piąte miejsce. 

Ostatnie dziesięciolecie w wykonaniu Atletico Madryt to bardzo nieregularna gra w europejskich pucharach, okraszona zwycięstwem w Pucharze Intertoto (2007), wahania w lidze oraz krajowych pucharach i w efekcie brak większych sukcesów…

Stan na 12 maja 2010

  • Primera División
mistrzostwo (9): 1939/40, 1940/41, 1949/50, 1950/51, 1965/66, 1969/70, 1972/73, 1976/77, 1995/96
wicemistrzostwo (8): 1943/44, 1957/58, 1960/61, 1962/63, 1964/65, 1973/74, 1984/85, 1990/91
  • Copa del Rey
zwycięstwo (9): 1959/60, 1960/61, 1964/65, 1971/72, 1975/76, 1984/85, 1990/91, 1991/92, 1995/96
finał (9): 1920/21, 1925/26, 1955/56, 1963/64, 1974/75, 1986/87, 1998/99, 1999/2000, 2009/10
  • Superpuchar Hiszpanii
zwycięstwo (3): 1940, 1951, 1985
finał (4): 1950, 1991, 1992, 1996
  • Segunda División
mistrzostwo (1): 2001/02
wicemistrzostwo (2): 1932/33, 1933/34
  • Puchar Presidente RFEF
zwycięstwo (1): 1947
  • Campeonato del Centro
mistrzostwo (4): 1920/21, 1924/25, 1927/28, 1939/40
wicemistrzostwo (14): 1908/09, 1912/13, 1913/14, 1916/17, 1917/18, 1919/20, 1921/22, 1922/23, 1925/26, 1926/27, 1927/28, 1928/29, 1930/31, 1933/34
  • Puchar Mistrzów
finał (1): 1973/74
  • Puchar Interkontynentalny
zwycięstwo (1): 1974
  • Puchar Zdobywców Pucharów
zwycięstwo (1): 1961/62
finał (2): 1962/63, 1985/86
  • Liga Europy UEFA
zwycięstwo (2): 2009/2010, 2011/2012
  • Superpuchar Europy
zwycięstwo (1): 2010
  • Puchar Intertoto
zwycięstwo (1): 2007
finał (1): 2004
  • Puchar Iberyjski
zwycięstwo (1): 1991
  • 10 razy uczestnictwo w Pucharze Mistrzów/Lidze Mistrzów
  • 18 razy uczestnictwo w Pucharze UEFA
  • 69 sezonów w Primera División
  • 6 sezonów w Segunda División
  • 2 razy uczestnictwo w Pucharze Intertoto
  • 8 razy uczestnictwo w Pucharze Zdobywców Pucharów
  • 1 razy uczestnictwo w Puchar Iberyjskim

Rekordy

  • Najwyższe zwycięstwo u siebie w lidze: Atlético Madryt 9–0 Hércules Alicante (11 września 1955), Atlético Madryt 9–0 UD Las Palmas (20 października 1957)
  • Najwyższa porażka u siebie w lidze: Atlético Madryt 0–6 FC Barcelona (20 maja 2007)
  • Najwyższe zwycięstwo na wyjeździe w lidze: Real Saragossa 0–5 Atlético Madryt (30 września 1951)
  • Najwyższa porażka na wyjeździe w lidze: Celta Vigo 8–1 Atlético Madryt (5 grudnia 1954)
  • Najdłuższa passa bramkarska bez gola: Abel Resino 1275 minut (1990/1991)
  • Najwięcej meczów w lidze: Adelardo Rodríguez 401
  • Najwięcej bramek w lidze: Adrián Escudero 150
  • Najwięcej zwycięstw z rzędu: 10 (1983)
  • Najwięcej porażek z rzędu: 6 (1935)
  • Najwięcej meczów bez zwycięstwa: 15 (2000)
  • Najwięcej meczów bez porażki: 18 (1990–1991)
  • Najdroższy transfer do klubu: Radamel Falcao za 40 mln euro z FC Porto (2011)
  • Najdroższy transfer z klubu: Sergio Aguero za 43 mln euro do Manchester City (2007)
  • 4000 Gol: Simão Sabrosa wygrany mecz z Deportivo La Coruña (12 kwietnia 2009) (2 : 1)

Najwięcej goli w lidze w barwach Atlético

Stan na 24 kwietnia 2011

Zawodnik Gole Mecze
Hiszpania Adrián Escudero 150 287
Hiszpania Luis Aragonés 123 265
Hiszpania Francisco Campos 112 193
Hiszpania José Eulogio Gárate 109 241
Hiszpania Joaquín Peiró 93 166
Urugwaj Diego Forlán 88 159
Hiszpania Fernando Torres 82 214
Hiszpania Rubén Cano 82 167
Hiszpania José Juncosa 80 188
Hiszpania Manolo 76 219
Hiszpania Adelardo Rodríguez 72 401
Hiszpania Enrique Collar 71 335

Najwięcej występów w lidze w barwach Atlético

Stan na 19 grudnia 2008

Zawodnik Pozycja Mecze Gole
Hiszpania Adelardo Rodríguez pomocnik 401 72
Hiszpania Tomás Reñones obrońca 367 2
Hiszpania Enrique Collar napastnik 335 71
Hiszpania Juan Carlos Arteche obrońca 308 20
Hiszpania Isacio Calleja obrońca 297 6
Hiszpania Adrián Escudero napastnik 287 150
Hiszpania Alberto Fernández obrońca 278 15
Hiszpania Luis Aragonés pomocnik 265 123
Hiszpania Miguel Angel Ruiz obrońca 264 17
Hiszpania Juan Vizcaino pomocnik 255 22

Hiszpania

Pozycja na boisku: Obrońca

Data urodzenia:

Zawodnik Kadry A

Dodaj komentarz