Historia

Początki klubu

Klub został założony 26 kwietnia 1903 roku jako Athletic Club de Madrid przez trzech baskijskich studentów mieszkających w Madrycie. Założyciele tę nazwę przyjęli na wzór istniejącego już klubu Athletic Bilbao.

Początkowo drużyna występowała w niebiesko – białych trykotach, podobnie jak Baskijski klub, natomiast od 1911 roku piłkarze Atletico grają w charakterystycznych koszulkach w czerwono – białe paski. Jak dotąd nie wiemy, z jakiej przyczyny klub zmienił barwy. Według jednej z teorii, takowy wzór był najtańszym rozwiązaniem, ponieważ identycznych kolorów używano do produkcji materacy.

Głownie z tej przyczyny nadano klubowi przydomek Los Colchoneros, czyli wytwórcy materacy. Inna bardziej wiarygodna teoria mówi, że były gracz Atletico, Elorduy Juanito wyruszył do Anglii, by nabyć stroje na wzór drużyny Blackburn Rovers, ale taka opcja niezupełnie się udała i ostatecznie sprowadził trykoty podobne do tych, w których występował Southampton FC.

 

Pierwszy stadion Atletico nosił nazwę Ronda de Vallecas i był położony w południowej części miasta. W 1919 roku przedsiębiorstwo Urbanizadora Metropolitana zajmujące się systemem miejskiej komunikacji wybudowało obiekt niedaleko Ciudad Universitaria. Stadion miał pojemność 35 800 miejsc i służył Atletico do 1966 roku, kiedy to wybudowano Estadio Vicente Calderon.

W roku 1921 klub stał się niezależny od Athletic Bilbao. Piłkarze trzykrotnie zdobyli Campeonato del Centro, a w latach 1921 i 1926 brali udział w rozgrywkach Copa del Rey. W 1928 roku drużyna, której trenerem był Anglik Fred Pentland została zaproszona do Primera Division. Dwa lata później drużyna została zdegradowana do Segunda Division, na szczęście w 1934 roku pod wodzą Pentlanda ponownie grali w La Liga. W 1936 roku klub przejął Josep Samiter i czekała ich degradacja, jednak Atletico jej uniknęło poprzez wojnę domową w Hiszpanii.

W roku 1939 rozgrywki piłkarskie w Hiszpanii zostały wznowione i Atletico połączyło się z Nacional Aviacion Zaragoza, przybierając nazwę Athletic Aviación de Madrid.

Drużyna Nacional powstała w tym samym roku, w którym zakończyła się wojna domowa, a jej założycielami byli członkowie hiszpańskich sił powietrznych. Przed sezonem 1939/1940 działacze drużyny z Madrytu doszli do porozumienia z Athletic i oba te kluby się połączyły. Drużyna z Bilbao nie mogła by normalnie funkcjonować, ponieważ w czasie wojny zginęło ośmiu ich piłkarzy. Z Ricardo Zamorą na stanowisku menedżerskim klub zdobył tytuł mistrzowski zarówno w 1940 jak i w 1941 roku.

W 1941 roku dekret wydany przez generała Franciscio Franco zakazał klubom uzywania nazw obcojęzycznych i dlatego też zmieniono nazwę na Atletico Aviacion de Madrid. W 1947 roku postanowiono odjąć od nazwy człon Aviacion, który miał związek z armią i przybraną nazwę którą posługujemy się do dziś, czyli Club Atletico de Madrid. W tym samym roku Atletico pokonało 5-0 zespół Realu Madryt i od tamtego czasu obie drużyny są dla siebie wrogami.


Złote lata

Pod wodzą Helenio Herrery i Larbi’ego Benbareka, Atletico zdobywa mistrzostwo kraju w latach 1950 i 1951. Argentyński szkoleniowiec odszedł w 1953 roku i drużyna już nie grała tak dobrze, a dowodem na to były straty punktów w meczach m.in. z Realem Madryt czy Barcelona. 

Lata ’60 i ’70 to poważny okres dla madryckiego klubu. FC Barcelona pozostała w cieniu Atletico, a w sezonie 1987/58 pod wodzą Ferdinanda Daucika piłkarze zdobyli vice-mistrzostwo kraju. Dzięki temu sezon później podopieczni słowackiego szkoleniowca brali udział w Lidze Mistrzów, gdzie głównie za sprawą Brazylijczyków: Vavy i Enrique Collara doszli do półfinału pokonując takie ekipy jak Drumcondra, CSKA Sofia i Schalke 04. W półfinale trafili na Real Madryt, jednak nie sprostali wyzwaniu i zostali wyeliminowani przez swoich największych rywali. 

Atletico doskonale wykorzystało szansę zemsty na Realu w finale Copa del Generalissimo w 1960 i 1961 roku. W 1962 roku zdobyli Puchar UEFA po pokonaniu Fiorentiny. Rok później znów grali w finale tego Pucharu, ale ulegli Tottenhamowi Hotspur. Do Enrique Collara, który był największą gwiazdą drużyny, dołączyli pomocnicy Miguel Jones oraz Adelardo. 

Niestety dla fanów Atletico przykrą wiadomością jest to, iż najlepsze lata klubu zbiegły się z dominacją Realu Madryt. W latach 1961-1980 to Królewscy byli jednymi z głównych kandydatów do tytułu mistrzowskiego i oprócz Atletico nie miał im zbytnio kto zagrozić. W latach 1966, 1977, 1973 i 1977 triumfowało Atletico, ale w latach 1961, 1963, 1965 Los Rojiblancos zdobyli vice-mistrzostwo.


Finaliści Pucharu Europy

Znaczącymi piłkarzami w drużynie Atletico byli Adelardo, Javier Irureta, Jose Eulogio Garate, czy też skuteczny pod bramką rywali napastnik – Luis Aragones. Ten ostatnio zdobył Pichichi w latach 1969, 1970 i 1971. W 1970 roku do Madrytu przyjechało kilku Argentyńczyków: Ruben Ayala, Panadero Diaz, Ramon Heredia oraz trener Juan Carlos Lorenzo. Szkoleniowiec pochodzący z Ameryki Południowej stosował dość kontrowersyjne metody, ale jak się później okazało – skuteczne. Nie przypadkowo przecież Atletico triumfowało w rozgrywkach w 1973 roku oraz dotarło do finału Ligi Mistrzów w 1974 roku. 

Oponentami madryckiej drużyny w dotarciu do finału były takie ekipy jak Galatasaray Stambuł, Dinamo Bukareszt, Crvena Zvezda Belgrad i Celtic Glasgow. Z tą ostatnią drużyną Atletico zmierzyło się w półfinale i toczył się bardzo zacięty mecz, jednak było w nim sporo brzydkich fauli. Ostateczni podopieczni Carlosa Lorenzo wygrali to spotkanie 2-0 po golach Adelardo i Garate. Finał z Bayernem Monachium okazał się orzechem nie do zgryzienia i ekipa mająca w składzie takich piłkarzy jak Franz Beckenbauer, Sepp Maier, Paul Breitner czy Gerd Mueller, najpierw zremisowała 1-1, a dwa dni później wygrała 4-0.



Lata Aragonesa

Wkrótce po porażce w Pucharze Europy, klub wyznaczył na trenera zasłużonego Luisa Aragonesa. Były napastnik prowadził Atletico czterokrotnie (1974-1980, 1982-1987, 1991-1993 i 2002-2003). Na jego pierwszy sukces nie trzeba było długo czekać, ponieważ Bayern Monachium odmówił występu w finale Pucharu Interkontynentalnego i w miejsce Niemców zaproszono Atletico Madryt. Ich przeciwnikiem było argentyńskie Indepediente, z którym pierwszy mecz przegrali 1-0, a w drugim pewnie wygrali 2-0 po golach Irurety i Ayali. Później Aragones zdobył jeszcze Puchar Króla w 1976 roku, a rok później zostal mistrzem Hiszpanii. 

Podczas swojej drugiej przygody w klubie, Aragones wygrał kolejne mistrzostwo, a także Superpuchar kraju. Gwiazdą jego zespołu był Hugo Sanchez, który strzelił 19 goli, tym samym zdobywając Pichichi. Sanchez Atletico reprezentował jeszcze zaledwie przez sezon, bo później przeniósł się do Realu Madryt, jednak Aragonesowi nie przeszkodziła strata jednego z najlepszych piłkarzy. W sezonie 1985/1986 udało mu się dotrzeć do Finału Pucharu UEFA, gdzie nie sprostali Dynamo Kijów, przygrywając 3-0.


Jesus Gil

W 1987 roku prezydentem klubu został Jesus Gil. Atletico przez blisko 10 lat nie zdobyło znaczącego sukcesu, przez co Gil miał ciężkie lata. Nie pomogli nawet drodzy piłkarze, wśród których był m.in. Paulo Futre. W niedalekiej przyszłości wynajął także kilku współpracowników do sztabu szkoleniowego i ponownie zatrudnił Aragonesa, ale na nic to się nie zdało.

W 1995 roku posadę trenera drużyny objął Radomir Antić i mając w składzie takich graczy jak José Luis Caminero, Luboslav Penev, Diego Simeone, Milinko Pantić, Juan Manuel López czy też Kiko zdobył podwójną koronę. Ten sukces nie skutkował żadną zmianą w strategii prezydenta. Antić pracował w klubie przez kolejne dwa sezony i w 1998 roku zastąpiony został przez Arrigo Sacchi’ego.

Wcześniej wspomniany Serb w 1999 roku na krótko wrócił do Madrytu, ale już niebawem zastąpił go Claudio Ranieri. Włoch sprowadził do Atletico m.in. Christiana Vieri’ego i Juninho Paulistę. Sezon 1999/2000 okazał się fatalny dla Atletico.

Ranieri został wyrzucony z klubu broniącego się przed spadkiem i znów na krótko powrócił Antić, ale nie uniknął relegacji, mimo iż drużyna grała w finale Copa del Rey. 

Atletico spędziło dwa sezony w Segunda Division, a na najwyższy szczebel rozgrywek powróciło w 2002 roku.


Czasy obecne

Przed śmiercią Jesusa Gila w 2004 roku, Enrique Cerezo został mianowany nowym prezydentem klubu. Nowe tysiąclecie ujrzało klub w środkowych strefach tabeli. Od 2006 roku do Fernando Torresa dołączyli tacy piłkarze jak Costinha, Maniche czy super-talent z Argentyny – Sergio Aguero. Mimo tego, iż klub wydał sporą sumę na transfery, do świetności jeszcze im trochę brakowało.

W czerwcu 2007 roku El Nino, bo tak popularnie nazywany jest Fernando Torres, wstrząsnął władzami ogłaszając, iż zamierza zmienić klub. Sięgnął po niego FC Liverpool płacąc 20 milionów funtów i w zamian Luisa Garcię. W niedalekiej przyszłości do Atletico trafił Urugwajczyk Diego Forlan za 21 milionów euro za Villarreal. Kilka tygodni później klub zrezygnował m.in. z Martina Petrova, a pozyskał Simao Sabrosę z Benfiki za 20 milionów euro, a także Jose Reyesa za 12 milionów euro.

Mexico

Pozycja na boisku: Napastnik

Data urodzenia: 31/01/1920

Zawodnik Kadry A

Dodaj komentarz